Άλλη μια Άνοιξη

Η φύση επιμένει
να φέρνει κάθε φορά την Άνοιξη,
λουσμένη στο φως και στα χρώματα,
να δώσει και πάλι νέους καρπούς κι αρώματα στους ανέμους,
κι η ανθρωπότητα επιμένει
στη γκρίζα και μόνιμη βαρυχειμωνιά της,
στα σκοτάδια της άγνοιας, του φόβου και του μίσους της που δεν τελειώνει

Άλλη μια Άνοιξη που μας βρίσκει θεριά,
άλλη μια Άνοιξη που ο πόνος κερνιέται τυφλά και απλόχερα
άλλη μια επερχόμενη Ανάσταση θα είναι ξανά μια ακόμα κούφια ευχή στα φλύαρα χείλη
γιατί δεν μάθαμε ποτέ πως για ν’ αναστηθείς πρέπει πρώτα να πεθάνεις

Οι πόλεμοι μαίνονται, δεν τελείωσαν ποτέ,
ποτέ δεν το θέλησε ο άνθρωπος αληθινά,
οι μορφές και τα θύματα μόνο αλλάζουν,
σήμερα εδώ, χτες αλλού, αύριο πιο πέρα
και οι σφαίρες να σφυρίζουν πιο δυνατά
από τα πουλιά που βγήκαν να καλωσορίσουν την Άνοιξη
στα κλαδιά που απόμειναν,
τα πουλιά τρομάζουν και κρύβονται απ’ τους ανθρώπους

Μα η Άνοιξη επιμένει,
πάντα έχει τον τρόπο,
όσες βόμβες, όσο μίσος και όση λήθη κι αν σπείρει ο άνθρωπος
εκείνη θα προσφέρει λουλούδια
στις άκρες των βομβαρδισμένων δρόμων,
ανάμεσα στα χαλάσματα,
στα τσιμέντα και στα σίδερα,
πάνω σε ότι καταστρέφει ο άνθρωπος
εκείνη θα βρίσκει μια σταγόνα νερό και θα προσφέρει ζωή