Skip to main content

Ένα Μεσημέρι του Οκτώβρη

6 Οκτ 2022

Φτωχά κι ανεπαρκή τα λόγια
να περιγράψουνε τη μοναδικότητα της φυσικής ομορφιάς,
αυτό που συνταράσσει μονομιάς όλες μαζί τις αισθήσεις
είναι εμπειρία σπάνια,
δεν είναι προϊόν σκέψης,
κι εγώ έτυχα εκεί,
σε μια μικρή γωνιά του παράδεισου,
στην αμμουδερή ακροθαλασσιά του μεσημεριού,
ένας απειροελάχιστος κόκκος άμμου,
παραδομένος άνευ όρων στο ατελείωτο παιχνιδιάρικο κρυφτό
του ήλιου με τα σύννεφα,
αυτές τις λαμπερές ολόλευκες νύμφες
που ήταν λες και χόρευαν σε γαμήλιο πάρτι
λουσμένες από το φως χιλιάδων προβολέων…
Στο αφημένο νωχελικό κορμί μου περιδιάβαιναν αδιάκοπα
άλλοτε οι ζεστές αχτίδες του ήλιου
κι άλλοτε το δροσερό βορινό αεράκι από την απουσία του,
και τα μάτια μου χαμένα στην ουράνια παλέτα
φωτογράφιζαν αχόρταγα
όλες τις αποχρώσεις του μπλε από το μακρινό ορίζοντα
καθώς ασυναίσθητα τα χέρια μου έσφιγγαν σε γροθιά το νερό
σαν να ήθελαν να το φυλακίσουν,
κι αυτό, χωρίς κόπο, γλίστραγε,
όπως γλιστρά κι η ζωή από τα χέρια εκείνου
που δεν μπορεί ν’ αναγνωρίσει την ομορφιά…

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *

ΔΕΙΤΕ ΕΠΙΣΗΣ