Είμαι εδώ!!

Δεν είμαι εδώ μονάχα για να θρέφω τα κύτταρά μου
και να χορταίνω τις αισθήσεις μου με πρόσκαιρες απολαύσεις,
ούτε για να συντηρώ ματαιόδοξα μια φθαρτή εικόνα
ταιριαστή με τα σύγχρονα κοινωνικά πρότυπα

δεν είμαι εδώ για να ταράξω την αρμονία και την ισορροπία
που χρειάζεται η εύθραυστη ζωή για να υπάρχει και ν’ ανθίζει,
δεν έχω δικαίωμα να την βάλω σε κίνδυνο,
θα ήταν σαν ν’ αυτοκτονώ,
είμαι μέρος της ζωής και το κάθε μέρος περιέχει και το σύνολό της,
κι αυτή είναι η μαγεία…

δεν είμαι εδώ για να χαραμίσω και να ξοδέψω ανόητα τη μοναδική ευκαιρία
να γευτώ λίγη από τη μαγική της ουσία,
να αξιωθώ να την αναγνωρίσει το “είναι” μου

δεν είμαι εδώ για να εκμεταλλευτώ αλόγιστα
ή να καταστρέψω το φυσικό πλούτο της κοινής μάνας όλης της ζωής,
να προκαλέσω πόνο και θάνατο σε άλλα αθώα πλάσματα,
δεν μου ανήκει τίποτα,
τίποτα,
εγώ ανήκω σ’ αυτήν προσωρινά,
για όσο με φιλοξενεί και με θρέφει

δεν είμαι εδώ για να γίνω κάτι, να αποδείξω κάτι, να επιβεβαιώσω κάτι,
να πετύχω στόχους, ν’ αποκτήσω πλούτη και δόξα,
να γίνω σπουδαίος και αποδεκτός από όλους
δεν είμαι εδώ για να ανταγωνιστώ με κανέναν,  
δεν έχω αντιπάλους και εχθρούς,
δεν είμαι εδώ για να συγκρουστώ, για να κερδίσω ή να χάσω,
να εξουσιάσω ή να εξουσιαστώ, να γίνω θύμα ή θύτης

δεν είμαι εδώ για να πείσω ή να προσηλυτίσω κανέναν
στις δικές μου αξίες,
στις δικές μου ιδέες,
για να κρίνω ή να κατηγορήσω,
για να δείξω ποιο είναι το σωστό και ποιο το λάθος,
ποιο είναι το καλό και ποιο το κακό,
το όμορφο και το άσχημο, το δίκαιο και το άδικο,
δεν είμαι εδώ για να υπηρετώ ούτε την ύλη ούτε τους ιδιοκτήτες της,
να ζω σαν σκλάβος ή να εκτελώ εντολές

δεν είμαι εδώ για να ζω εικονικές σχέσεις και εικονικές πραγματικότητες,
μέσα από τεχνητούς “παραδείσους” και έξυπνες συσκευές εσωστρέφειας, αποκοπής και απομόνωσης,
είμαι ήδη στον παράδεισο, στον φυσικό παράδεισο…

…είμαι μια δυνατότητα του σύμπαντος,
μοναδικός μάρτυρας της ύπαρξής του,
ένα πλάσμα τρυφερό, καλοπροαίρετο και κοινωνικό
που λαχταρά να ζήσει και να μοιραστεί την ομορφιά

μα, νοιώθω τόσο μόνος και τόσο φοβισμένος καιρό τώρα,
ίσως γιατί έτυχα σε καιρούς παράξενους και παράδοξους,
καιρούς που το παράλογο μοιάζει για λογικό και το ψεύτικο γι’ αληθινό,
σε καιρούς που μια αλλόκοτη κοινωνική πανούκλα σαρώνει τυφλά τα πάντα

το μυαλό μου παραγεμίζει με σκουπίδια,
η καρδιά μου υποφέρει από το μίσος και τη βαρβαρότητα
που συναντά σχεδόν παντού,
παράσιτα και σκουλήκια κατατρώνε τις τρυφερές μου ρίζες,
ο νους μου είναι ευάλωτος και ευαίσθητος,
θέλει συνέχεια ξεχορτάριασμα για ν’ αναπνέει και καθαρό νερό να ξεδιψά

και γι’ αυτό είμαι εδώ,
για να ξοφλήσω τα “χρέη” μου στη ράτσα,
για να δηλώσω παρών,
για να διαλαλήσω ότι ετούτο το σκοτάδι στο νου μας κράτησε πολύ
και άλλο δεν αντέχεται,
ότι οι πληγές στις καρδιές μας είναι πολλές και βαθιές,
ότι τα “λουλούδια” σε τούτο τον παράδεισο μαραίνονται απότιστα
προτού ανθίσουν,

είμαι εδώ για να ξεκλειδώσουμε επιτέλους τις πόρτες,
για ν’ ανοίξουμε μαζί τα παράθυρα να βρει να μπει το φως ξανά,
να φωτιστούν οι ζωές μας που σκοτείνιασαν,
και να γιορτάσουμε το θαύμα της παροδικότητας,

είμαι εδώ για να σου θυμίσω την καταγωγή μας απ’ τ’ αστέρια,
ότι όλοι είμαστε καμωμένοι από τα ίδια υλικά,
ότι τίποτα δεν μας χωρίζει,
ότι αυτά που μας ενώνουν είναι πιο πολλά,
ότι υπάρχεις μέσα μου και υπάρχω μέσα σου,
ότι μονάχα ενωμένοι μπορούμε να επιβιώσουμε, να προοδέψουμε
και να ευτυχίσουμε,
ότι τα σύνορα και οι περιορισμοί γεννιόνται μονάχα στα μυαλά μας

Είμαι εδώ για να κρατάω την αγκαλιά μου ανοιχτή για όποιον τη χρειάζεται,
γιατί οι αγκαλιές, οι χαρές, οι πόνοι και οι λύπες είναι για να μοιράζονται,
αλλιώτικα ο άνθρωπος χάνει το δρόμο του και σαπίζει

είμαι εδώ για να σου θυμίσω όλα όσα λησμονήσαμε,
όσα ο σαρωτικός άνεμος της λήθης και της ανοησίας σκόρπισε,
να σε ενθαρρύνω να είσαι κάθε στιγμή η καλύτερη εκδοχή σου
χωρίς να φοβάσαι τίποτα
γιατί είμαι κι εγώ εδώ μαζί σου,
να σου θυμίσω ότι η ζωή είναι τόσο μικρή
γι’ αυτό είναι τόσο ανόητο να συντηρούμε και να κερνάμε ο ένας στον άλλο τόσο αναίτιο πόνο,
τόσο μίσος, τόση βία, τόση ασχήμια μπροστά σε παιδικά μάτια,
μπροστά στα παιδιά μας που κοιτούν γεμάτα απορία,
που λαχταρούν μονάχα να παίξουν
κι εμείς τους κρύβουμε τα παιχνίδια για να ακολουθήσουν τα δικά μας αποτυχημένα βήματα

είμαι εδώ για να σου πω ότι δεν είναι ντροπή που αποτύχαμε,
ντροπή είναι που δεν αλλάζουμε,
που ξεπουλήσαμε φτηνά όλες μας τις αξίες,
ντροπή είναι που δεν μαθαίνουμε απ’ τα λάθη μας,
που επιμένουμε να χτίζουμε κι άλλους ορόφους πάνω σε σάπια θεμέλια

χαθήκαμε, χωρίς να το πάρουμε είδηση, μέσα στα πολλά και στα ασήμαντα
και λησμονήσαμε τα λίγα και σημαντικά,
συνηθίσαμε τη βαρβαρότητα και τα παράλογα χωρίς αμφισβήτηση
και γίναμε πλάσματα μηχανικά, παθητικά

είμαι εδώ για να σου θυμίσω
ότι αν θέλουμε αληθινά ένα καλύτερο κόσμο
τότε πρέπει πρώτα να μάθουμε να σεβόμαστε και να προστατεύουμε τη ζωή

τέλος, είμαι εδώ για να μην ξεχνάω ποτέ ότι η γη είναι η πατρίδα μου,
ότι όλη η ανθρωπότητα είναι τ’ αδέρφια μου
και ότι η αγάπη είναι η θρησκεία μου…
…κι ακόμα κάτι,
ότι η Ειρήνη και η Συμπόνια ξεκινάνε από το πιάτο μου!!

Φοβάμαι μόνο ότι τα λόγια μου αυτά ίσως να μην φτάνουν μέχρι τ’ αφτιά σου,
να σκορπίζονται στις ψεύτικες μεταξύ μας αποστάσεις,
να μπλέκονται στα σύννεφα των ιδεών,
φοβάμαι ότι μπορεί να μην είσαι έτοιμος να γκρεμίσεις το οικοδόμημα
που έχτιζες μια ζωή,
ότι μπορεί να μην τα παίρνεις και τόσο σοβαρά όλα αυτά,
ότι μπορεί να βολεύτηκες και να συνήθισες μέσα στα σκοτάδια και στην ασχήμια

μα ξέρεις,
η ζωή δε νοιάζεται για τη δική μας ατολμία και την υποκρισία μας,
η ζωή κυλά μέσα από όλα τα εμπόδια, μέσα από τοίχους,
αλλάζει ασταμάτητα,
και όταν την πληγώνεις, όταν δεν την σέβεσαι και δεν την εκτιμάς,
εκείνη απαντά πάντα με το δικό της τρόπο

γι’ αυτό θέλω μόνο να σου απλώσω το χέρι,
γιατί ξέρω καλά ότι αυτό που ζούμε δεν είναι το καλύτερό μας,
ότι μαζί μπορούμε πολύ καλύτερα,
γιατί ο παράδεισος κι η κόλαση είναι πάντα στο δικό μας χέρι

“γιατί εμείς δεν τραγουδάμε για να ξεχωρίσουμε αδερφέ μου απ’ τον κόσμο,
εμείς τραγουδάμε για να σμίξουμε τον κόσμο,
γιατί για να καταλαβαινόμαστε
πρέπει να μάθουμε να κουβεντιάζουμε ήσυχα, 
ήσυχα κι απλά…”