Η κουράδα

Ο κόσμος μας, αυτός ο θαυμαστός κόσμος που φτιάξαμε, που εξελίξαμε, που αποδεχτήκαμε, που συντηρήσαμε και ενσωματωθήκαμε… όπως όλα δείχνουν, είναι πλέον ένα πολύ επικίνδυνο, ανασφαλές και απρόβλεπτο μέρος για τη ζωή, την ασφάλεια και τη βιωσιμότητα…
…πίσω από τους κενούς μύθους της παγκόσμιας οικονομικής φούσκας και τα ανόητα παραμύθια της συνεχούς ανάπτυξης, της υπερκατανάλωσης, της εντυπωσιακής τεχνολογίας και των έξυπνων συσκευών που μας έχουν κατακλείσει, υπάρχει πάντα αβάσταχτος πόνος, υπάρχει πάντα δυστυχία, φτώχια, πείνα, αδικία και φυσικά εκμετάλλευση, υπάρχει επίσης η έκτη μαζική εξαφάνιση σπάνιων ειδών ζωής, για την οποία υπεύθυνος είναι ο άνθρωπος, υπάρχει η ανθρωπογενής κλιματική κρίση, υπάρχει η εξάντληση των φυσικών πόρων, υπάρχει το τεράστιο πρόβλημα της ενέργειας, υπάρχει ο πόλεμος που δεν τερματίστηκε ποτέ…
…και υπάρχουν επίσης τα σχέδια μιας γνωστής διεθνούς ελίτ η οποία έχοντας στη διάθεσή της όλες τις δυνατότητες της σύγχρονης τεχνολογίας θέλει να επανασχεδιάσει και να επαναπρογραμματίσει τα ανθρώπινα πλάσματα προς όφελός της.

 “Ένα από τα χαραχτηριστικά της Τέταρτης Βιομηχανικής Επανάστασης είναι ότι δεν αλλάζει αυτό που κάνουμε αλλά ότι αλλάζει εμάς.
Αν λάβεις, για παράδειγμα, μια γενετική τροποποίηση, εσύ είσαι αυτό που θα αλλάξει και αυτό θα έχει φυσικά μεγάλη επίδραση στην ταυτότητα σου…”

“Μέχρι το 2030 δεν θα σας ανήκει τίποτα και θα είστε ευτυχισμένοι με αυτό.”

Κλάους Σβαμπ ιδρυτής και πρόεδρος του Παγκόσμιου Οικονομικού Φόρουμ

Αυτό πάντως που σίγουρα δεν υπάρχει είναι χρόνος για χάσιμο, χρόνος σπαταλημένος στους ίδιους πάντα φαύλους κύκλους της ανθρώπινης ανοησίας και ανωριμότητας.
Κάποιοι δεν τα βλέπουν καθόλου όλα αυτά, κάποιοι τα βλέπουν από την ατομική πλεονεκτική ή προνομιακή τους θέση και δεν νοιάζονται και κάποιοι τα βλέπουν αλλά δεν αντιδρούν, φοβούνται, συνήθισαν, προτιμούν μέσα σ’ όλα αυτά να έχουν μια φωλιά να βολεύονται προσωρινά, δεν τολμούν να αμφισβητήσουν ή να ανατρέψουν την νοσηρή κανονικότητα που τους σερβίρεται καθημερινά και δηλητηριάζει το πιάτο τους…
Η ερμηνεία και η διαχείριση όλων των προβλημάτων μας εξαρτάται κύρια από την οπτική γωνία που τα βλέπει κάποιος.
Όσα περισσότερα προνόμια και πλεονεκτήματα περιέχει ο μικρόκοσμος κάποιου τόσο αλλοιώνεται και θολώνει και η “όρασή” του μπροστά στην αληθινή πλευρά και τις διαστάσεις της κοινωνικής πανούκλας.

Αν λοιπόν είσαι απ’ αυτούς που ακόμα σκέφτονται και συμπεριφέρονται ανθρωποκεντρικά και εγωκεντρικά,
αν νομίζεις ότι ο άνθρωπος είναι ο κυρίαρχος και ο ιδιοκτήτης αυτού του πλανήτη και του φυσικού του πλούτου,
αν πιστεύεις ότι είσαι περισσότερο Έλληνας, Αμερικάνος, Γερμανός ή Γάλος και λιγότερο Άνθρωπος,
αν πιστεύεις ότι ο Παράδεισος και η Κόλαση βρίσκονται κάπου μέσα στα σύννεφα, ψηλά στον ουρανό και όχι σ’ αυτή τη γη που την πατάς και τη διαμορφώνεις,
αν ακόμα εμπιστεύεσαι, αποδέχεσαι και συμμετέχεις σε διεφθαρμένους και αναποτελεσματικούς φορείς, θεσμούς και διαδικασίες,
αν ακόμα πιστεύεις ότι μπορεί να υπάρξει δημοκρατία, ισότητα και δικαιοσύνη μέσα σ’ ένα ανταγωνιστικό εμπορικό μοντέλο,
αν ακόμα εκμεταλλεύεσαι αθώα πλάσματα και τρέφεσαι με συναισθανόμενα ζώα και τα παράγωγά τους,
αν οι αξίες και τα πρότυπά σου σχετίζονται περισσότερο με την ύλη, την κατανάλωση, την καριέρα και τον πλουτισμό, και πολύ λιγότερο με τη απλή ζωή και τις αληθινές σχέσεις,
αν θεωρείς τη φύση τόπο αναψυχής και εκμετάλλευσης και δεν τη νοιώθεις ακριβή και σεβαστή σου μάνα,
τότε, συνειδητά ή ασυνείδητα, είσαι από τη μεριά του προβλήματος, από τη μεριά αυτών που δημιουργούν, συντηρούν και αποδέχονται την κοινωνική πανούκλα…είσαι από τη μεριά αυτών που έχουν πειστεί ότι πρόκειται απλά για μια εποχιακή γρίπη και όχι βέβαια για κοινωνική πανούκλα.

Λυπάμαι αλλά όπως όλα δείχνουν δεν είναι απλά μια γρίπη που θα περάσει με τα κατάλληλα φάρμακα.
Αν μάλιστα τολμήσεις και κοιτάξεις τον κόσμο μας κατάματα, ολόκληρη την εικόνα του, χωρίς να επιλέγεις τι σ’ αρέσει και τι όχι, τότε θα δεις ότι αυτό που κυριαρχεί, αυτό που έχει κατακλείσει τα ανθρώπινα μυαλά, αυτό που επιπλέει στα ρηχά του νερά, είναι μια τεράστια και βρωμερή κουράδα, μια αποκρουστική, σιχαμένη και ανυπόφορη κουράδα σερβιρισμένη με τη μορφή της κανονικότητας…
…μια κουράδα που είναι το απόβλητο αυτής της βαθιάς κοινωνικής πανούκλας που ανάθρεψε όλους μας και που το κεντρικό της αφήγημα, το βασικό της πρώταγμα ήταν και είναι πάντα η χωρίς καμία ηθική και χωρίς κανένα όριο εκμετάλλευση των πάντων, μια ωμή και βάρβαρη εκμετάλλευση που προσφέρεται στις αποπροσανατολισμένες μάζες με τη μορφή ελκυστικών και γοητευτικών παραμυθιών περί συνεχούς “Ανάπτυξης”, ελπίδας και προόδου.
Ξέρω πάρα πολλούς, αμέτρητους αλήθεια, που πιστεύουνε σ’ αυτά τα εξουσιαστικά παραμύθια, μα αν τους ξαναρωτήσεις πιο σοβαρά, πιο έντονα, πιο επιτακτικά, για να πάρεις μια ειλικρινή τους απάντηση, τότε όχι μόνο νοιώθουν αμέσως στα ρουθούνια τους τη βρωμερή μυρωδιά της κουράδας αλλά συχνά ξεχειλίζουν από θυμό, απελπισία και απόγνωση.

Και το ερώτημα είναι “τι κάνουμε με μια τέτοια κουράδα”?

Έχω διακρίνει δύο τρόπους διαχείρισης, δύο οπτικές.
Στη μια περίπτωση το άτομο, πρώτα απ’ όλα, ψεκάζει διαρκώς την κουράδα με διάφορα αρώματα της αρεσκείας του, έπειτα την διακοσμεί με στολίδια και φτιασίδια που χαραχτηρίζουν τη δική του προσωπικότητα, τη βάζει μέσα σε πολύχρωμες και όμορφες συσκευασίες, της προσθέτει γοητευτικές μουσικές, ρυθμούς, γεύσεις, γαρνιτούρες…εύκολα και εύπεπτα πράματα, την εμπλουτίζει με διαφυγές, διακοπές και ανούσιες συντροφιές στα μοδάτα μαγαζιά της πόλης.
Μ’ αυτό τον τρόπο προσέγγισης το άτομο καταφέρνει να ξεχνιέται, να μην ενοχλείται τόσο πολύ, σταματάει να αμφισβητεί, να αναρωτιέται και σιγά σιγά μαθαίνει να συμβιώνει με την κουράδα, να μην του βρωμάει τόσο αφόρητα… και συχνά, ολάκερη η ζωή του, καταλήγει να είναι μια μεγαλοπρεπής κουράδα για την οποία το άτομο, συχνά, είναι και περήφανο.
Το αποτέλεσμα είναι η κουράδα να υπάρχει για πάντα στη ζωή του και αν η οπτική αυτή υπερισχύει μέσα στην κοινωνία τότε είναι επίσης βέβαιο ότι η κυριαρχία της κουράδας στον κόσμο μας είναι εγγυημένη και ασφαλής.

Στην άλλη οπτική το άτομο δεν θέλει να ξεχνάει την κουράδα, δεν προσποιείται ότι δεν την βλέπει, ότι δεν υπάρχει, δεν την αλλοιώνει, δεν την καλλωπίζει, την νοιώθει πάντα δίπλα του, βρωμερή και σιχαμένη, την βλέπει που σαπίζει, που του κλέβει τη ζωή, την ανάσα, τα όνειρα, τα πάντα… και μπουχτίζει, ξεχειλίζει από τη δυσωδία της και παίρνει απόσταση, απόσταση ζωτικής σημασίας, αποφασίζει να μην συμμετέχει…
Και όταν πια παύει να ασχολείται με την κουράδα, όταν παύει να κυριεύει ολοκληρωτικά τη ζωή του, τότε ένας ολόκληρος νέος κόσμος, ένας κόσμος υπαρκτός και φωτεινός, γεμάτος από αληθινά αρώματα, χρώματα και σχέσεις αρχίζει και αποκαλύπτεται…
Και το άτομο αρχίζει να αντιλαμβάνεται πια πολύ καλά ότι αυτός ο κόσμος έχει τη δυνατότητα εκτός από κουράδα να είναι ένα υπέροχο λουλούδι, ένας κήπος ολάνθιστος με καρπούς και αρώματα.
Έτσι το άτομο παύει, κάποια στιγμή, ολοκληρωτικά να ασχολείται με την κάθε κουράδα και πλέον σκάβει στο χώμα και φυτεύει με πάθος τους σπόρους αυτού του ξεχωριστού λουλουδιού, πιο βέβαιος από ποτέ ότι μπορεί ν’ ανθίσει…