Κι όμως, πυροβολάμε στους ώμους τα παιδιά
Άραγε υπάρχει άνθρωπος να μην νοιάζεται, να μην πονάει και να μην αγαπάει τα παιδιά?
Σ’ όποιο θεό κι αν πιστεύει, όποια φυλή, όποια πατρίδα και ιδεώδη κι αν υπηρετεί…
Με ευκολία και βιασύνη θα απαντήσεις “όχι”, δεν υπάρχει.
Τα μικρά παιδιά είναι τα πλάσματα που ενσαρκώνουν σχεδόν σε απόλυτο βαθμό την ομορφιά, την τρυφερότητα, τη χαρά και την αθωότητα της ζωής,
τον αυθορμητισμό, την περιέργεια, τη φαντασία, τη συνεχή διάθεση για παιχνίδι…όλα αυτά τα υπέροχα πράγματα που ξεχωρίζουν εμάς τους ανθρώπους από τ’ άλλα πλάσματα της φύσης.
Στα φωτεινά προσωπάκια τους, στα λαμπερά τους μάτια, στην αστείρευτη ενέργειά τους και στην ακούραστη διάθεσή τους για παιχνίδι βλέπει κανείς τη δίψα του ανθρώπου για γνώση, για εμπειρίες, για σχέσεις, για εξωτικά ταξίδια και απρόσμενες περιπέτειες…
…τα μικρά παιδιά είναι αυτά που, με τη συμπεριφορά, τη διάθεση, άθελά τους, βροντοφωνάζουν ότι η ζωή είναι ένα συναρπαστικό και απρόβλεπτο παιχνίδι, ένα αδιαπραγμάτευτο παιχνίδι εξερεύνησης που δεν μπαίνει ούτε σε πλαίσια, ούτε σε περιορισμούς ούτε σε κανόνες και απαγορεύσεις.
Μόνο τα παιδιά ξέρουν καλά, διαισθητικά, πως η ζωή είναι μια αστεία φάρσα, μια τρελή κούρσα στο λούνα πάρκ.
Τα μικρά παιδιά είναι αυτά που μάς θυμίζουνε βασανιστικά και πεισματικά το πως αληθινά είναι ο άνθρωπος προτού ευνουχιστεί και χειραγωγηθεί βάναυσα,
τα μικρά παιδιά μάς θυμίζουνε όλες τις γνήσιες αρετές του ανθρώπου, όλες του τις δυνατότητες!!
Όμως εμείς, οι ώριμοι, οι μεγάλοι, οι πολύξεροι γονείς, δεν θέλουμε να θυμόμαστε, δεν θέλουμε να θυμόμαστε το παιδί που κατοικεί και ασφυκτιά μέσα μας…είμαστε πολύ απασχολημένοι με άλλα…για την ακρίβεια, το μόνο που θέλουμε είναι να ξεχνάμε, να ξεχνιόμαστε…σε ανάλαφρες καταστάσεις, σε ευκολοχώνευτες ιστορίες, σε βολικά παραμύθια και σε γρήγορες απολαύσεις…
…η ζωή του καθενός μας άλλωστε είναι τόσο σκληρή, τόσο δύσκολη, τόσο ακατανόητα παράδοξη, τοποθετημένη πάνω σε περίεργα περιοριστικά πλαίσια και άδικους κανόνες, που κανένας πια, σ’ αυτή την ώριμη ηλικία, δεν έχει τη διάθεση ούτε και το κουράγιο ν’ αμφισβητήσει…
Είναι φανερό!
Κάπου την πατήσαμε, κάπου χάσαμε το δρόμο, κάπου, κάπως, η φωνή του παιδιού που μες απ’ τα στήθια μας διψούσε για ζωή, σώπασε…
Και τα μικρά παιδιά?
Τι γίνεται με τα μικρά παιδιά του κόσμου, με τα παιδιά μας?
Σε ποιούς τα παραδώσαμε?
Τι τους κάναμε?
Μηχανικά και ασυλλόγιστα αγωνιζόμαστε να τα κάνουμε σαν εμάς, να είναι υπάκουα και συμμορφωμένα με τους παραλογισμούς και τις δεισιδαιμονίες μας, τους κουνάμε αυστηρά το δάχτυλο και τα τιμωρούμε όταν τολμούν να αμφισβητήσουνε τις επινοημένες ιστορίες μας με τις οποίες τα μπουκώνουμε.
Πυροβολάμε, με λίγα λόγια, τα παιδιά στους ώμους, εκεί στο μέρος που αργά αργά φυτρώνουν τα φτερά τους, τα όνειρά τους…εκεί στοχεύουμε!!!
Και το κάνουμε χωρίς ντροπή δηλώνοντας πως τα αγαπάμε.
Γιατί ποτέ δεν μάθαμε στ’ αλήθεια να αγαπάμε…
Ζούμε σαν αληθινοί άνθρωποι, σαν δυνατότητες, σαν πιθανότητες, σαν χαρούμενα και ελεύθερα πλάσματα, για τα πρώτα μας 3-4 χρόνια, μόνο…
Στη συνέχεια μπαίνουμε σε αυστηρό πρόγραμμα λήθης και απεγκατάστασης των “εργοστασιακών” μας ρυθμίσεων, της φυσικής μας κληρονομιάς.
Ένα αλάνθαστο και καλά μελετημένο πακέτο υλιστικών “αξιών”, στόχων, ιδεών και πεποιθήσεων, εγκαθίσταται σταδιακά και μεθοδικά στα μυαλά μας ενώ παράλληλα μάς αφαιρούνται “χειρουργικά” και αναίμακτα, χωρίς καν να γίνει αντιληπτό, όλες οι ατομικές ελευθερίες, τα δικαιώματα και ο προσωπικός έλεγχος.
Χωρίς να το καταλάβουμε, από ευαίσθητα και συναισθηματικά πλάσματα, μεταμορφωνόμαστε σε αναλώσιμες “μπαταρίες” μιας αυτοκαταστροφικής μηχανής η οποία παράγει κέρδη, εξουσίες και οφέλη μόνο για τους λιγοστούς ιδιοκτήτες της, πόνο και δυστυχία για τους πολλούς.
Και αυτό το λέμε κανονικότητα, συνήθεια, πολιτισμό, και μέσα σ’ αυτόν όλες οι άλλες πιθανές και οι εφικτές επιλογές ποδοπατούνται, εξαφανίζονται…
…και τα παιδιά γίνονται γονείς και οι γονείς σ’ αυτό τον κόσμο ξεχνάνε, δεν θέλουν να θυμούνται…
Μόνο απορούμε, γκρινιάζουμε, απογοητευόμαστε, λυπόμαστε, λέμε “πως έγινε ο κόσμος τόσο σκληρός και άγριος”?
Μα τι άλλο μπορεί να γίνει αυτός ο κόσμος χωρίς λεύτερα, χαρούμενα και χορτασμένα παιδιά που παίζουν ανέμελα?
Ποτέ όμως δεν μάς απασχόλησε σοβαρά αυτό, ποτέ δεν παίρνουμε ριζικές αποφάσεις, μονάχα μπαλώματα ράβουμε στις ξεφτισμένες ιδέες μας και παίρνουμε παυσίπονα για τους πνευματικούς καρκίνους μας.
Στις εξαγγελίες μας και στα προγράμματά μας δεν προβλέπονται τέτοια ζητήματα.
Και τα “όπλα” μας συνεχίζουν να φτιάχνονται για να πυροβολούν ακατάπαυστα την ομορφιά και την αθωότητα των παιδιών όλου του κόσμου.
Όμως, άμυαλοι, τι άλλο από την ομορφιά και την αθωότητα θα μπορούσε να σώσει τον αυτοκαταστροφικό μας κόσμο από την ασχήμια και την υποκρισία του???
Αφήστε μια απάντηση