Κλιματική και άλλες κρίσεις – Πανανθρώπινη Υποκρισία

(Αφορμή το κύριο άρθρο – παρέμβαση του Γκάρντιαν για την Κλιματική Αλλαγή, “Ο κόσμος αλλάζει, ο χρόνος τελειώνει”, το οποίο αναδημοσιεύουν 34 εφημερίδες και δημοσιογραφικούς οργανισμούς σε όλο τον κόσμο.)

https://www.efsyn.gr/stiles/apopseis/366984_o-kosmos-allazei-o-hronos-teleionei

Ουδείς δεν τολμά να πει τα πράγματα με το όνομά τους???!!!

Όπως συμβαίνει πάντα με όλα τα μεγάλα και κρίσιμα προβλήματα που αντιμετωπίζει η ανθρωπότητα, έτσι και με το ζήτημα της λεγόμενης κλιματικής κρίσης, κάθε ενδιαφερόμενη πλευρά σφυρίζει τον σκοπό που δεν αγγίζει τα προσωπικά της συμφέροντα και επινοεί ή καταγγέλλει επιλεγμένους στόχους.
Αποτέλεσμα βέβαια αυτής της προσέγγισης δεν μπορεί να είναι τίποτε άλλο από πομπώδεις, κούφιες και αναίμακτες διακηρύξεις, δακρύβρεχτες και επίσημες ανακοινώσεις και στο βάθος τα προβλήματα να παραμένουν άλυτα.

Αυτό που δεν λέει και δεν υπογραμμίζει καμία πλευρά, με την απαιτούμενη σοβαρότητα και ευθύνη απέναντι στις νέες γενιές και απέναντι στο φυσικό περιβάλλον και τη ζωή που φιλοξενεί, είναι το γεγονός ότι η ανθρωπότητα, ως παγκόσμια κοινότητα, έχει επιλέξει, αποδεχτεί και αναπτύξει ένα συγκεκριμένο κοινωνικοοικονομικό μοντέλο, ένα συγκεκριμένο μοντέλο παραγωγής, το οποίο για να λειτουργήσει σύμφωνα με τα σχέδια των εμπνευστών του, απαιτείται να βρίσκεται σε διαρκή πόλεμο με τη φύση, να εξαντλεί χωρίς όρια τους φυσικούς πόρους και να καταστρέφει φυσικά οικοσυστήματα και τις περιοχές στις οποίες άλλα είδη ζωής προσπαθούν (όπως δικαιούνται…) να επιβιώσουν.

Αυτό που καμία πλευρά δεν αναφέρει είναι το ότι οι γιγάντιες πολυεθνικές εταιρείες, που ανήκουν κυρίως σε Δυτικούς πολυεκατομμυριούχους, όπως και τα περιορισμένα, οικονομικά και επεκτατικά συμφέροντα των πανίσχυρων κρατών του κόσμου μας, είναι οι σχεδόν αποκλειστικά υπεύθυνοι παράγοντες, για όλα τα κρίσιμα σύγχρονα παγκόσμια, τα περιβαλλοντικά προβλήματα και τις αλλεπάλληλες κρίσεις.
Αυτό που καμία πλευρά δεν καταγγέλλει είναι το γεγονός ότι το υλιστικό και καταναλωτικό Εμπορικό μοντέλο και ο βρώμικος και ανήθικος ανταγωνισμός που αυτό απαιτεί, είναι η βασική αιτία για την αδικία, τις ανισότητες, τη φτώχια, τη βία, την εκμετάλλευση, τις διακρίσεις, την ανεργία, τους πολέμους και φυσικά το ότι ακόμα χρησιμοποιούμε ορυκτά καύσιμα ή επινοούμε, για κερδοσκοπικούς λόγους, “πράσινες” λύσεις, οι οποίες επιβαρύνουν ακόμα περισσότερο το φυσικό περιβάλλον χωρίς να προσφέρουν βιώσιμες και οικολογικές λύσεις στο ενεργειακό μας πρόβλημα.

Το υπερκαταναλωτικό Οικονομικό μοντέλο, που όλοι αποδεχόμαστε και χρησιμοποιούμε σήμερα, απαιτεί συνεχή “ανάπτυξη” (συνέπεια του Οικονομικού όρου “Ανάπτυξη”, όπως την ορίζουν οι σύγχρονοι εμπνευστές της, είναι πάντα η περιβαλλοντική καταστροφή, ο πόνος και η δυστυχία )και υπερπληθώρα άχρηστων καταναλωτικών αγαθών, για τα οποία δεν υπάρχει ζήτηση αλλά μόνο προσφορά. Με δεδομένο επίσης το γεγονός ότι η σύγχρονη υψηλότατη τεχνολογία ανήκει ολοκληρωτικά στα παγκόσμια πλουτοκρατικά συμφέροντα και είναι προσανατολισμένη στην αδιάκοπη παραγωγή καταναλωτικών αγαθών, έχουμε σαν συνέπεια οι απαιτήσεις των βιομηχανιών σε ενέργεια να είναι συνεχώς μεγαλύτερες.

Και είναι αυτονόητο ότι για όλη αυτή την απαράδεκτη και αδιέξοδη κατάσταση δεν ευθύνονται ούτε οι Τρίτες χώρες, ούτε οι φτωχοί και κατατρεγμένοι αυτού του κόσμου, ευθύνονται συγκεκριμένοι και γνωστοί άνθρωποι, εταιρείες και κράτη.

Και αυτά τα ισχυρά οικονομικά κράτη συναντώνται, κάτω από την αιγίδα σπουδαίων παγκόσμιων οργανισμών, μέσω των εκπροσώπων τους, κάθε τρεις και λίγο, κάνουν διασκέψεις, πολυήμερες και πολύωρες συζητήσεις, με σκοπό, λένε, να λύσουν τα προβλήματα, που αυτά τα ίδια τα κράτη έχουν δημιουργήσει.
Και ως δια μαγείας, όλες οι προτάσεις, από όλους τους εκπροσώπους, αποφεύγοντας να αγγίξουν τις βασικές αιτίες όλων των προβλημάτων, καταφεύγουν σε εκτιμήσεις σχετικές με ποσοστά και πρόστιμα.
Προσεγγίζουν πάντα όλα αυτά τα τεράστια προβλήματα με όρους Οικονομίας και ποτέ με όρους ζωής, ηθικής και αξιών επάνω σε αληθινά Οικολογικές βάσεις.

Με απλά λόγια κανέναν δεν τον ενδιαφέρει ο πλανήτης και η ζωή επάνω σε αυτόν, τα φυσικά οικοσυστήματα, η κλιματική και ενεργειακή κρίση και όλα αυτά τα γραφικά…
Αποφασίζουν απλά να υπάρξει “Δικαιοσύνη”, δηλαδή, οκ, αν επιβαρύνεις το περιβάλλον και το κλίμα θα πληρώνεις το κάτι τις σου και… όλα καλά.

Αναφέρει ο Γκάρντιαν
“Ο πληθυσμός των πλούσιων χωρών αντιστοιχεί στο ένα όγδοο του παγκόσμιου συνόλου αλλά είναι υπεύθυνος για τα μισά αέρια θερμοκηπίου. Αυτά τα έθνη έχουν σαφή ηθική ευθύνη να βοηθήσουν. Πρέπει να δώσουν στις αναπτυσσόμενες χώρες αρκετά χρήματα ώστε εκείνες να αντιμετωπίσουν τις επικίνδυνες συνθήκες στη δημιουργία των οποίων συνέβαλαν σε ελάχιστο βαθμό – ιδίως καθώς επίκειται μια παγκόσμια ύφεση.”

Κι έτσι το κύριο πρόβλημα, που είναι η κλιματική και ενεργειακή κρίση και η συνεχής υποβάθμιση της ζωής στον πλανήτη εξ αιτίας του κοινωνικοοικονομικού εμπορικού μοντέλου, γίνονται ένα απλό παζάρι αριθμών ανάμεσα σε συνεταίρους… πόσα δίνεις, τόσα θέλω!!!
Αποδεχόμαστε δηλαδή το εκάστοτε πρόβλημα, την συνεχή επιβάρυνση του πλανήτη, αποδεχόμαστε τις διακρίσεις, αποδεχόμαστε να υπάρχουν πλούσια και φτωχά έθνη και λαοί και τα μάτια μας είναι στραμμένα μονάχα στο ταμείο.

Αναφέρει ο Γκάρντιαν
“Τα φτωχά έθνη έχουν επίσης σωρεύσει χρέη που καθιστούν αδύνατη την ανάκαμψή τους μετά από καταστροφές που σχετίζονται με την κλιματική αλλαγή ή την προστασία τους από μελλοντικές καταστροφές. Οι πιστωτές πρέπει να δείξουν τη γενναιοδωρία τους παραγράφοντας τα χρέη όσων βρίσκονται στην πρώτη γραμμή του συναγερμού για το κλίμα.”

Κι έτσι απλά, οι εκβιαστές, οι τρομοκράτες, οι κερδοσκόποι, οι εκμεταλλευτές και οι εγκληματίες στο σύγχρονο κόσμο μας, αποκαλούνται πλέον από τα μεγάλα διεθνή Μέσα Ενημέρωσης (και όχι μόνο) “πιστωτές”, “φιλάνθρωποι”, “ευεργέτες” και άλλα παρόμοια και συγκινητικά.
Και έτσι απλά, μεθοδευμένα και με το ανάλογο κύρος, τα διεθνή Μέσα Ενημέρωσης μεταφέρουν στους λαούς τα αφηγήματα και τις ιστορίες που αυτοί (οι λαοί) πρέπει να πιστεύουν, ώστε τα επώδυνα μέτρα που ακολουθούν των παγκόσμιων κρίσεων, να γίνονται κάθε φορά αποδεκτά χωρίς περιττά παρατράγουδα και ανόητες διαμαρτυρίες.
Και κάπως έτσι, αφού ζούμε σ’ ένα κόσμο όπου το Δίκαιο έχει μετακομίσει σε κάποιο άλλο πλανήτη, οι πραγματικοί υπεύθυνοι για επαναλαμβανόμενα εγκλήματα κατά της φύσης και κατά της ανθρωπότητας παραμένουν πάντα ανέγγιχτοι να απολαμβάνουν τις πρόσκαιρες εξουσίες και τα ματαιόδοξα προνόμιά τους, έχοντας την πλανεμένη πεποίθηση ότι δικαιούνται κάτι παραπάνω από δύο μέτρα γης.

https://www.efsyn.gr/stiles/apopseis/366984_o-kosmos-allazei-o-hronos-teleionei