Μπορείς…

Μπορείς, άμα το θες, να ζήσεις μια ζωή
απλή και συνηθισμένη,
χωρίς πολλές σκοτούρες
και κυρίως χωρίς πολλές ευθύνες,
αυτός είναι ο δρόμος που πορεύονται οι πιο πολλοί,
δρόμος κατηφορικός που όμως δεν τον βλέπουν έτσι,
βλέπουν μόνο ότι είναι δρόμος πιο εύκολος, πιο ασφαλής,
δεν χρειάζεται γκάζια,
δεν χρειάζεται κόπο και πολύ ιδρώτα,
δεν αμφισβητείς, δεν επαναστατείς, δεν αντιδράς, δεν θυμώνεις,
αποφεύγεις ότι σε πονά και ότι σε παιδεύει
και απλά βρίσκεις αυτό που σε βολεύει καλύτερα
και χτίζεις τη φωλιά σου,
τη φυλακή και την απομόνωσή σου,
με τη βεβαιότητα της δικής σου επιλογής,
και κάπως έτσι η ζωή σου, χωρίς εσύ να το καταλαβαίνεις,
κυλά χαμηλώνοντας όλο και πιο πολύ το μπόι της
την ορατότητά της, το οπτικό της πεδίο..
σχεδόν τα πάντα συμβαίνουν μηχανικά,
επαναλαμβανόμενα και προβλέψιμα,
το μενού είναι συγκεκριμένο και σε σένα μένει απλά
να διαλέξεις την “τροφή” που θα ηδονίζεται ο ουρανίσκος σου
και θα έχεις τη συνείδησή σου ήσυχη…
…κι αν ο νους σαπίζει, αν η ζωή σου είναι γεμάτη περιττά σκουπίδια,
αν οι επιλογές σου προκαλούν πόνο ή αδικία,
αν οι σχέσεις σου είναι επιφανειακές και χρηστικές,
έχεις πάντα την ερμηνεία πως έτσι είναι τα πράγματα,
έτσι είναι η φύση μας,
και ίσως να φταίει και ο ανάδρομος Ερμής…

Μπορείς όμως, αν το θες,
να ζήσεις μια άλλη ζωή πιο δύσκολη, πιο ανηφορική,
ν’ ανακαλύπτεις αδιάκοπα και κοπιαστικά το δικό σου μονοπάτι,
τις δικές σου δυνατότητες, να αμβλύνεις συνεχώς τα όριά σου,
να μην σου φτάνει το λίγο, να μην αποδέχεσαι τυφλά ότι σου παρουσιάζουν,
να αμφισβητείς πρώτα απ’ όλα τον ίδιο σου τον εαυτό,
ότι νομίζεις για πραγματικότητα,
να μην συμμορφώνεσαι με το άδικο και το παράλογο,
να μην κοιτάς ούτε πίσω ούτε μπρος,
να ζεις το ανεπανάληπτο θαύμα της στιγμής
να διψάς για γνώση, για μάθηση,
να μην ανταγωνίζεσαι, να μην συγκρούεσαι,
μονάχα να συμπονάς,
ν’ αναγνωρίζεις στα πάντα τη δική σου συμμετοχή και τη δική σου ευθύνη,
σε ότι ζει και ότι υπάρχει,
να είναι όλα για σένα μέρη του ίδιου θαύματος,
να ζεις μια ζωή χωρίς διαιρέσεις και τεχνητούς διαχωρισμούς
γιατί η ζωή δεν τεμαχίζεται, δεν φυλακίζεται, δεν χωράει πουθενά,
γιατί η αίσθηση του Εγώ και του εαυτού είναι μια στρεβλή και λανθάνουσα εικόνα αποτέλεσμα των αισθήσεων και της βιολογίας μας…
αυτός ο δρόμος είναι δρόμος απέραντος, απεριόριστος και απρόβλεπτος,
δεν γνωρίζει σύνορα,
δεν έχει αρχηγούς και οπαδούς,
δεν έχει αφετηρία και δεν έχει προορισμό,
δεν έχει σκοπό και δεν έχει κίνητρα,
δεν ακολουθείς και δεν σε ακολουθούν,
μοιράζεσαι μόνο την εμπειρία της γνώσης, τον πλούτο τον ανεκτίμητο,
τη σχέση με τα πάντα, τη σύνδεσή σου με τα πάντα,
σ’ αυτό το δρόμο, πιο πολύ απ’ όλα
βοηθάς τη ράτσα να βηματίζει μπροστά, να εξελίσσεται, να ψηλώνει,
να μη βαλτώνει σε νερά θολά και βρώμικα,
σε νερά που τα νεανικά όνειρα πνίγονται προτού ανθίσουν…