“Να αγαπάς τον εαυτό σου!!” Δηλαδή…?

Ο κόσμος που συναντάμε καθημερινά μπροστά μας, ακόμα και στις αρχές της τρίτης δεκαετίας του 21ου αιώνα, είναι το αποτέλεσμα μια συγκεκριμένης αντίληψης η οποία επικράτησε στις κοινωνίες μας τους τελευταίους αιώνες και η οποία βλέπει και προσεγγίζει τον κόσμο μας μηχανιστικά, τμηματικά, διαιρετικά, ορθολογικά, πατριαρχικά, ανταγωνιστικά και επιθετικά.
Αυτή η αντίληψη είναι υπεύθυνη για όλες τις δομές, τις βάσεις, τις σχέσεις και τις συνθήκες που αναπτύξαμε και εφαρμόσαμε στις κοινωνίες μας… για τις επιστήμες και τις τεχνολογίες, την οικονομία, την πολιτική, τη διακυβέρνηση, την εκπαίδευση και τόσες άλλες… και όλες αυτές οι συνθήκες οδήγησαν την ανθρωπότητα σε τεράστια προβλήματα, αδιέξοδα, δυστυχία, ανισότητες, συγκρούσεις, διαχωρισμούς, μοναξιά, ανασφάλεια και φόβο.
Είναι αυτονόητο ότι αυτή η κοινωνική νοσηρότητα και οι συνεχείς κρίσεις επιδρούν και επηρεάζουν καθοριστικά και την ποιότητα ζωής και την καθημερινότητα του κάθε ατόμου και το κάνουν να νοιώθει στο πετσί του μια μεγάλη αλυσίδα από τοξικά, στενάχωρα, φοβικά, ανασφαλή και μοναχικά συναισθήματα.

Είναι ολοφάνερο πλέον ότι η ανθρωπότητα στο σύνολό της πάσχει από βαριάς μορφής κατάθλιψη η οποία δεν κάνει διακρίσεις ανάμεσα σε πλούσιους και φτωχούς, λευκούς ή μαύρους, Χριστιανούς ή Μουσουλμάνους.
Καθώς η κυρίαρχη αντίληψη που ευθύνεται για όλα αυτά έχει ποτίσει εξαιρετικά βαθιά τις κοινωνίες μας και μοιάζει πολύ δύσκολο ν’ ανατραπεί ριζικά, οι κοινωνικοί επιστήμονες, οι ψυχολόγοι, οι θεραπευτές και οι σύμβουλοι προσπάθησαν να επινοήσουν πνευματικούς και πρακτικούς τρόπους με τους οποίους οι άνθρωποι σαν μονάδες θα μπορούσαν να διαχειριστούν τις ζωές τους μέσα σ’ αυτό το νοσηρό και τοξικό κοινωνικό περιβάλλον.

Προσπάθησαν λοιπόν να πείσουν τους ανθρώπους ότι η λύση στα άσχημα και θλιβερά συναισθήματά τους είναι να αναγνωρίσουν, να αποδεχτούν και ν’ αγαπήσουν τον εαυτό τους, να σκέφτονται θετικά, να ονειρεύονται όμορφα πράματα και να δημιουργούν μικρούς ατομικούς “παραδείσους” για ν’ αποφύγουν την κατάθλιψη των καιρών.
Είναι ολοφάνερο ότι και αυτή η προσέγγιση βασίζεται πάντα στην ίδια τεμαχισμένη και διαιρετική αντίληψη, γιατί επικεντρώνεται στο άτομο χωρίς να λαμβάνει υπ’ όψιν της την κατάσταση του συνόλου, δηλαδή το άρρωστο κοινωνικό περιβάλλον μέσα στο οποίο τα άτομα βιώνουν τη μοναξιά και την κατάθλιψη.
Έτσι το αποτέλεσμα αυτών των υποστηρικτικών μεθόδων δεν βοηθά αποτελεσματικά και ουσιαστικά τους ανθρώπους, γιατί συνήθως οι μέθοδοι αυτές προσφέρουν μονάχα ασπιρίνες, που απαλύνουν πρόσκαιρα τον πόνο και δεν λύνουν το πρόβλημα, δεν ασχολούνται και δεν εξαλείφουν τις ρίζες που το δημιούργησαν.  

Για να μπορέσει ν’ αγαπήσει κάποιος αληθινά και βαθιά τον εαυτό του, για να αισθανθεί με όλο του το είναι τη συμμετοχή και την ευθύνη του στην αρμονία και την ισορροπία αυτού του κόσμου, χρειάζεται πρώτα να αντιληφθεί την ολότητα αυτού του κόσμου, την ενότητά του, την διαδραστικότητά του, την αλληλεπίδραση και την αλληλοσυμπλήρωση όλων των φυσικών του συστημάτων.
Για να είναι δηλαδή κάποιος σε θέση ν’ αγαπήσει αληθινά τον εαυτό του, σαν κύτταρο, χρειάζεται προηγουμένως ν’ αγαπήσει ολόκληρη τη δημιουργία, την ίδια τη ζωή, την ομορφιά, τη φύση, τη γη, τα φυτά και τα ζώα, τις θάλασσες και τα ποτάμια, τα βουνά και τα δάση…
…χρειάζεται προηγουμένως να αντιληφθεί και να νοιώσει την παροδικότητα και τη μικρότητά του μπροστά στο μεγαλείο της δημιουργίας και στη συνέχεια να αποκτήσει επίγνωση της προσωπικής του αλληλεπίδρασης και επιρροής σε σχέση με τα πάντα αυτής της δημιουργίας.

Χωρίς αυτές τις βασικές κατανοήσεις, ο άνθρωπος που οι “ειδικοί” τον συμβουλεύουν να αγαπάει τον εαυτό του, μεταμορφώνεται σε ένα εγωκεντρικό πλάσμα, θύμα του υφιστάμενου καταναλωτικού και υλιστικού πολιτισμού, το οποίο αγωνίζεται συνεχώς να βιώνει με κάθε τρόπο ευχάριστες, αναίμακτες και εύκολες καταστάσεις και σχέσεις, επιφανειακές απολαύσεις και πρόσκαιρες διαφυγές, αποφεύγοντας τη σχέση με κάθε τι που θα μπορούσε να ταράξει ή να διακόψει αυτή του την εικονική πραγματικότητα.
Φυσικά και κάθε ανθρώπινο πλάσμα “πρέπει” ν’ αγαπάει τον εαυτό του, γιατί η ζωή είναι ένα ασύλητο θαύμα, μια σπάνια και μοναδική ευκαιρία να βιώσει κάποιος τα όριά του μέσα από πρωτόγνωρες εμπειρίες και αληθινές σχέσεις με τα πάντα, γιατί η “υγεία” του συνόλου μιας κοινωνίας εξαρτάται από την “υγεία” του κάθε ξεχωριστού της κυττάρου, όμως αυτή η αγάπη δεν είναι δυνατόν να βιωθεί αποκομμένα και ατομικά χωρίς τη διαδραστικότητα με το σύνολο και το αδιαίρετο Όλον.