Οραματίζομαι ένα κόσμο που δεν υπάρχει
Οραματίζομαι ένα κόσμο που δεν υπάρχει,
ένα κόσμο αλλιώτικο,
που πολλοί τον λένε ουτοπικό, τρελό,
άλλοι άπιαστο και αδύνατο,
όπου βρεθώ κι όπου σταθώ μιλάω γι’ αυτόν,
γράφω ασταμάτητα γι’ αυτόν,
τον σχεδιάζω με μπογιές και με χρώματα,
τον αναζητούν με πάθος οι αισθήσεις, ολάκερο το είναι μου
ονειρεύομαι ένα κόσμο που οι άνθρωποι έχουν πια ωριμάσει,
έχουν γιατρευτεί από την κοινωνική πανούκλα
και έχουν φτιάξει έναν πραγματικά ηθικό και δίκαιο πολιτισμό,
μια κοινωνία συμβιωτική και ειρηνική,
οι άνθρωποι τιμούν και φροντίζουν αληθινά τη ζωή
είναι ένας κόσμος χωρίς πολέμους, χωρίς φτώχια, χωρίς πείνα,
χωρίς ανταγωνισμούς και ανισότητες,
χωρίς κατατρεγμένους και αδικημένους,
χωρίς κερδισμένους και χαμένους,
είναι ένας κόσμος αλληλέγγυος, μονιασμένος κι αδελφικός,
ένας κόσμος που έχει επιστρέψει ξανά στην αγκαλιά της μάνας φύσης,
που σέβεται όλα τα πλάσματα, όλες τις μορφές ζωής
και όλη την ομορφιά αυτής της γης
ονειρεύομαι ένα κόσμο φωτεινό, αρμονικό και ισορροπημένο,
ένα κόσμο που καλλιεργεί και αναδεικνύει μόνο την ομορφιά,
ένα κόσμο γεμάτο παιδικά χαμόγελα και παιχνίδι,
χαρούμενους κι ευτυχισμένους ανθρώπους
που αγαπούν τη μόρφωση και τη δημιουργία
και ξέρω καλά πως ο κόσμος που οραματίζομαι είναι ο νέος κόσμος που σχεδόν όλοι λαχταρούν ,
που τον επιθυμούν μα δεν τολμούν ούτε να τον ονειρευτούν, ούτε να τον φτιάξουν, ούτε να τον ζήσουν,
γιατί δεν μπορούν να απαρνηθούν και να γκρεμίσουν ολοκληρωτικά τον αρρωστημένο παλιό κόσμο μέσα τους,
γιατί τον λαχταρούν μονάχα με τη σκέψη και όχι με την καρδιά…
Αφήστε μια απάντηση