Παγκόσμια προβλήματα – Γιατί δεν επιλύονται ποτέ ριζικά?

Πολλοί υποστηρίζουν ότι εμείς οι άνθρωποι επάνω σε αυτό τον πλανήτη αποτελούμε ένα καρκίνωμα, γιατί στην πορεία της εξέλιξής μας, στην πορεία της προόδου και της ανάπτυξης του πολιτισμού μας, δημιουργούμε συνεχώς νέα προβλήματα από τα οποία διαταράσσονται και δοκιμάζονται τόσο οι δικές μας κοινωνίες όσο και το φυσικό περιβάλλον.
Θεωρώ ότι ίσως να είναι αναπόφευκτο το να δημιουργούμε συνεχώς και νέα προβλήματα, γιατί η πρόοδος και η εξέλιξη απαιτούν φαντασία, περιέργεια, αμέτρητους πειραματισμούς και δοκιμές σε τομείς συχνά άγνωστους, αχαρτογράφητους και απρόβλεπτους.
Το ζήτημα λοιπόν δεν είναι πόσα και τι προβλήματα δημιουργούμε αλλά ποιοί είναι οι τρόποι που επιλέγουμε για να τα επιλύσουμε.

Αν βάλουμε από τη μια μεριά τα τεράστια παγκόσμια προβλήματα και από την άλλη τους τρόπους με τους οποίους προσπαθούμε να τα επιλύσουμε θα δούμε ότι, εκτός από κάποιες σπάνιες περιπτώσεις όπου συμβαίνουν κάποιες συμμαχίες για λόγους κοινών συμφερόντων, σε όλες τις άλλες περιπτώσεις, τα προβλήματα προσπαθούν να επιλυθούν με επί μέρους μεθόδους και δυνατότητες, ξεχωριστά και μεμονωμένα δηλαδή από το κάθε κράτος, από τον κάθε εμπλεκόμενο φορέα ή εταιρεία, από διάφορους οργανισμούς, από πολιτικές και θρησκευτικές ιδεολογίες, από τοπικές ομάδες ανθρώπων με κοινά συμφέροντα, από οικονομικά μοντέλα, από επιστημονικές ομάδες, από θεωρίες ειδικών και αυθεντιών, από εξειδικευμένα άτομα κλπ
Αυτό σημαίνει ότι για όλα αυτά τα σύγχρονα παγκόσμια προβλήματα, προβλήματα όπως ο πόλεμος, η φτώχια, η ανεργία, η βία, η εκμετάλλευση, οι διακρίσεις, οι ανισότητες, η μετανάστευση, οι στερήσεις, η μοναξιά, η κατάθλιψη, η κλιματική αλλαγή, η υποβάθμιση του φυσικού περιβάλλοντος και τόσα άλλα, δεν σκεφτόμαστε και δεν δρούμε σαν ενιαία ανθρώπινη κοινότητα αλλά σαν μεμονωμένα κράτη, συμφέροντα, πεποιθήσεις, άτομα κλπ

Σε έναν κόσμο ανταγωνιστικό, όπου οι πάντες αγωνίζονται για δύναμη και έλεγχο, είναι βέβαιο ότι όλα αυτά τα διαφορετικά κράτη, οι διαφορετικές ιδεολογίες, οι διαφορετικές δυνατότητες, οι πεποιθήσεις, οι παραδόσεις, οι ανάγκες, τα συμφέροντα και οι προσδοκίες, έχουν πολύ διαφορετικές οπτικές γωνίες από τις οποίες όλα αυτά τα προβλήματα γίνονται αντιληπτά και προφανώς έχουν και διαφορετικούς τρόπους επίλυσης.
Και είναι προφανές ότι αυτός είναι και ο κύριος λόγος που τα παγκόσμια προβλήματα αντί να επιλύονται ριζικά και ουσιαστικά, επί της ουσίας μπαλώνονται και συσσωρεύονται πρόχειρα μαζί με όλα τα νέα που συνεχίζουμε να δημιουργούμε.

Είναι σχεδόν βέβαιο, καθώς τα προβλήματά μας σαν είδος είναι πρωτίστως πρακτικά και αξιακά, ότι αν οι καλύτεροι επιστήμονες του κόσμου μας, τα καλύτερα μυαλά σε παγκόσμιο επίπεδο, επικεντρώνονταν και συνεργάζονταν, με ειλικρίνεια και θέληση, για την επίλυση κάποιων συγκεκριμένων προβλημάτων, η οριστική επίλυσή τους θα ήταν απλά ζήτημα χρόνου.
Όμως κάτι τέτοιο δεν συμβαίνει, και δεν συμβαίνει γιατί οι έρευνες και οι επιστήμονες πληρώνονται και χρηματοδοτούνται για να εξυπηρετούν συγκεκριμένα κρατικά και εταιρικά συμφέροντα, συμφέροντα δηλαδή που δεν συναντούν τα συμφέροντα άλλων κρατών και άλλων εταιρειών.
Επίσης, οφείλουμε να συνυπολογίσουμε σε όλα τα παραπάνω, ότι το υπάρχον κοινωνικοοικονομικό μοντέλο που αποδεχόμαστε, επιβιώνει μονάχα σε περιβάλλοντα όπου υφίστανται προβλήματα, καθώς από τέτοια περιβάλλοντα δημιουργείται η επινοημένη έννοια του Κέρδους.

Στο “διά ταύτα” οδηγούμαστε στο συμπέρασμα ότι εντός του υφιστάμενου κοινωνικοοικονομικού μοντέλου, αν είσαι κάποιος, κάποια οντότητα, οτιδήποτε, που ανήκεις σε κράτη, ιδεολογίες, δόγματα, πεποιθήσεις, συμφέροντα ή παραδόσεις, τότε, χωρίς ίσως να το αντιλαμβάνεσαι, αποτελείς μέρος του προβλήματος και όχι της λύσης, γιατί η οπτική σου και οι τρόποι με τους οποίους προσπαθείς να επιλύσεις τα προβλήματα είναι πάντα περιορισμένοι και μεμονωμένοι, ενώ η πραγματικότητα του κόσμου μας μάς τονίζει με κάθε τρόπο ότι όλα γύρω είναι συνδεδεμένα, αλληλεπιδρώντα και αλληλεξαρτώμενα.
Για να είναι βιώσιμη η επιβίωση και η πρόοδός μας σ’ αυτό τον πλανήτη, είναι απόλυτα απαραίτητο να συνυπάρξουν αρμονικά και ειρηνικά τρεις καθοριστικοί παράγοντες.
Ο άνθρωπος σαν είδος, η τεχνολογία και η φύση.
Άλλος τρόπος δεν υπάρχει…