Επανασύνδεση!!!

Αν η κυκλικότητα είναι πραγματικά ένας βασικός συμπαντικός νόμος, αν τα πάντα στον κόσμο μας διανύουν κάποια συγκεκριμένα στάδια εξέλιξης, δηλαδή αρχή – ωρίμανση – άνθιση/καρποφορία/δημιουργικότητα – φθορά/παρακμή και τέλος, τότε είναι φανερό ότι στη συγκεκριμένη χρονική περίοδο που διανύουμε σαν ανθρωπότητα σ’ αυτό τον υπέροχο πλανήτη, πολλά από αυτά που πιστέψαμε, που δοκιμάσαμε, που καθιερώσαμε στις κοινωνίες μας, σαν προσανατολισμό και σαν αξιακές βάσεις για την ανάπτυξη και τη βιωσιμότητά μας σαν είδος, έχουν ξεπεράσει τα όριά τους, βρίσκονται στο στάδιο της φθοράς και της παρακμής και πλέον λειτουργούν εξαιρετικά επικίνδυνα και καταστροφικά, δημιουργώντας διαρκώς νέα, μεγάλα και απρόβλεπτα προβλήματα.

Η αντίληψη με την οποία αναπτύξαμε όλες τις κοινωνικές μας δομές, ιδιαίτερα τους τελευταίους δύο αιώνες και μετά τις βιομηχανικές επαναστάσεις, ήταν μια αντίληψη καθαρά ανθρωποκεντρική και εγωκεντρική, η οποία οδήγησε στην σχεδόν ολοκληρωτική αποκοπή του ανθρώπου από τη φύση και τα φυσικά συστήματα, τοποθετώντας τον αυθαίρετα και ανόητα στη θέση του υποτιθέμενου κυρίαρχου στον οποίο ανήκουν τα πάντα σ’ αυτή τη γη και μπορεί να εκμεταλλεύεται τα πάντα μονάχα για το δικό του όφελος και την απληστία του, αδιαφορώντας για τις συνέπειες και τις επιπτώσεις στα υπόλοιπα πλάσματα, στις αμέτρητες μορφές ζωής, στην ισορροπία και τη βιωσιμότητα όλων των φυσικών συστημάτων αυτού του πλανήτη.

Όλα τα συστήματα, τα μοντέλα, τα πρότυπα και οι ιδέες που εφαρμόσαμε, είναι φανερό, ότι δυσλειτουργούν και πλέον παράγουν όλο και μεγαλύτερη δυστυχία, βία, συγκρούσεις, δυσαρμονία και καταστροφή, τόσο στις κοινωνίες μας όσο και στο φυσικό περιβάλλον από το οποίο εξαρτόμαστε και αποτελούμε μέρος του.
Οι επιλογές μας επιδρούν καθοριστικά στην ισορροπία του φυσικού περιβάλλοντος και στη συνέχεια εισπράττουμε τις καταστροφικές συνέπειες μέσα στην καθημερινή μας ζωή.
Οι επιλογές μας θέτουν σε άμεσο κίνδυνο το μέλλον των παιδιών μας, γιατί τον πλούτο της γης τον δανειζόμαστε πάντα από τα παιδιά μας και οι σημερινές επιλογές μας κλέβουν κυριολεκτικά πόρους και πλούτο από αυτά.

Οι επιστήμες και η Τεχνολογία, το Ενεργειακό μοντέλο και η εκμετάλλευση των Φυσικών Πόρων, η Οικονομία, η παραγωγή και η Ανάπτυξη, η Πολιτική και η διακυβέρνηση, οι Επιχειρήσεις, οι Βιομηχανίες και η κατανάλωση, η Δικαιοσύνη, η Εκπαίδευση, η Υγεία, η Διατροφή, η Δόμηση και οι πόλεις, τα Μέσα Μεταφοράς και Μαζικής Ενημέρωσης…όλα αυτά, είναι μονάχα μερικές από τις κοινωνικές δομές και συνθήκες οι οποίες αναπτύχθηκαν και καθιερώθηκαν με βάση μια επιθετική, ανθρωποκεντρική και κυριαρχική αντίληψη και σήμερα βρίσκονται σε μια πολύ κρίσιμη καμπή όπου απαιτείται ο ριζικός επαναπροσδιορισμός τους, οι βάσεις και οι αξίες πάνω στις οποίες θα πρέπει να λειτουργούν για να οδηγηθούμε σε ασφαλή, συμβιωτικά και βιώσιμα “νερά” σαν ανθρωπότητα.

Θα πρέπει επίσης να αναγνωρίσουμε, να κατανοήσουμε και να αποκτήσουμε την ουσιαστική επίγνωση κάποιων πολύ σημαντικών πλανών στις οποίες υποπέσαμε λόγω άγνοιας και δεισιδαιμονιών που καθόρισαν όλη αυτή την αχαλίνωτη πορεία μέχρι σήμερα.
Οι τρεις μεγαλύτερες πλάνες της ανθρωπότητας που είναι οι κύρια υπεύθυνες για τα σύγχρονα τεράστια προβλήματα και τα παγκόσμια αδιέξοδα είναι η πλάνη των αισθήσεων, η ανάδειξη της ύλης σαν υψηλότερη αξία και η ανήθικη πεποίθηση ότι κάποιες ζωές είναι σημαντικότερες και αξίζουν περισσότερο από κάποιες άλλες.

Το γεγονός ότι οι αισθήσεις μας αντιλαμβάνονται τον κόσμο και τα φαινόμενα με βάση τη φυσιολογία μας και τους περιορισμούς τους μας οδήγησε σε στρεβλές κατανοήσεις για τον κόσμο μας.
Το ότι οι αισθήσεις μας αντιλαμβάνονται μόνο ένα κόσμο τρισδιάστατο, το ότι δημιουργούν τεμαχισμούς, μορφές και σχήματα, ήχους και εικόνες, χρώματα και μυρωδιές, κενούς χώρους και διαστήματα, δεν σημαίνει ότι όλα αυτά είναι συμπαντικές πραγματικότητες.
Είναι επιστημονικά αποδεδειγμένο ότι το σύμπαν μας είναι ενιαίο και αδιαίρετο, είναι μια ατελείωτη ροή ενέργειας που συνεχώς μεταβάλλεται δυναμικά, στο σύμπαν τα πάντα είναι Ένα.
Μέσα σ’ ένα σύμπαν όπου τα πάντα είναι Ένα η ατομικότητα χάνει ολοκληρωτικά τη σημασία της χωρίς το σύνολο.
Οι δικές μας όμως αισθήσεις αυτό το ενιαίο και αδιαίρετο σύμπαν το τεμαχίζουν και δημιουργούν την εσφαλμένη εντύπωση των διαχωρισμών και της ατομικότητας, με αποτέλεσμα ο πολιτισμός μας και όλα μας τα συστήματα να χτίζονται πάνω στην ατομικότητα και τον ανθρωποκεντρισμό.

Η ανάδειξη της Ύλης σε ύψιστη αξία, εξ αιτίας των παλιών εποχών των σοβαρών στερήσεων, της ανταγωνιστικότητας και μιας αχαλίνωτης πείνας για συνεχή παραγωγή και κατανάλωση, για ανάπτυξη, κέρδη, δύναμη, εξουσία και έλεγχο, οδήγησε σε όλο και περισσότερο πόνο, βία, συγκρούσεις, τεράστιες ανισότητες, εξάντληση και καταστροφή των φυσικών πόρων και των οικοσυστημάτων.
Η ανάδειξη της Ύλης σε ύψιστη αξία οδήγησε στη βάρβαρη και ανήθικη εκμετάλλευση, στην διαφθορά και την κατάρρευση όλων των βασικών ανθρώπινων αξιών με συνέπεια η ζωή να αποτελεί δευτερεύουσας σημασίας παράγοντα.
Σε μια κοινωνία στην οποία η ύλη κατέχει την πρώτη αξιακή θέση, μοιραία, και η γνώση, οι επιστήμες και η τεχνολογία συμβαδίζουν με αυτή την αντίληψη και κατευθύνονται σε δρόμους που καλύπτουν τις υλικές πρωτίστως ανάγκες και όχι τις πραγματικές ανάγκες της ζωής και της φύσης.

Τέλος η πεποίθηση ότι κάποιες ζωές αξίζουν περισσότερο από κάποιες άλλες είναι μια ανήθικη και φασιστική πεποίθηση που καλλιεργήθηκε και αναπτύχθηκε μέσα στο νοσηρό και στρεβλό αξιακά κοινωνικό περιβάλλον, που επικράτησε μέχρι σήμερα και οδήγησε στις τεράστιες ανισότητες, στη φτώχια, τις συνεχείς κρίσεις, το ρατσισμό, το σπισισμό, τις διακρίσεις και τις αδικίες.
Ζούμε σ’ έναν ολοζώντανο πλανήτη ο οποίος σφύζει από αμέτρητες μορφές ζωής, ζωές που όλες ανεξαίρετα έχουν κάποιο πολύ σημαντικό ρόλο στην αρμονία, τη συνύπαρξη και την ισορροπία του φυσικού περιβάλλοντος.
Η φύση δεν δημιουργεί τίποτα περιττό ή άχρηστο και αυτό οφείλουμε να το λάβουμε πολύ σοβαρά υπ’ όψιν μας.

Με δεδομένες λοιπόν όλες αυτές τις στρεβλές αντιλήψεις που καθόρισαν την πορεία μας και την κρίσιμη καμπή που βρίσκεται σήμερα το πολιτισμικό μας μοντέλο, γίνεται κατανοητό ότι απαιτείται από εμάς άμεσα ένας ριζικός επαναπροσδιορισμός και μια βαθιά επανασύνδεση, σε ατομικό και κοινωνικό επίπεδο, με όλα αυτά από τα οποία αποκοπήκαμε βάναυσα.

Η συνύπαρξη, η συμβίωση, η συμπόνια, η αλληλεπίδραση, η αλληλοσυμπλήρωση και η ενότητα των πάντων αποτελούν τη μόνη ασφαλή πυξίδα σ’ αυτό το σπάνιο ταξίδι στη ζωή και η επανασύνδεση με την ουσία της ζωής και τα φυσικά συστήματα είναι η μόνη μας επιλογή, η άλλη επιλογή μας είναι ο αφανισμός.