Πόσο άνθρωπος?

Τι αληθινά έχεις καταφέρει άνθρωπε?
Έβαλες όλη σου την εξυπνάδα κι έφτιαξες μηχανές να σε υπηρετούνε
ή στον πλανεμένο δρόμο της ύλης που προσκυνάς
λησμόνησες και έχασες και πνεύμα και αξίες
και είσαι εσύ αυτός, που χωρίς να το καταλάβεις,
υπηρετείς τις μηχανές?

Είσαι ευτυχισμένος άνθρωπε του 21ου αιώνα?
Ή σαπίζεις μοναχικά και βουβά κάθε στιγμή
μέσα στη βαρεμάρα και τη συνήθεια
μιας ύπαρξης τυποποιημένης και φορτικής
που επιβιώνει πίσω από ψηλούς μαντρότοιχους
χωρίς ακόμα να έχει βρει
ούτε το λόγο ούτε και την ουσία?

Πόσο άνθρωπος είσαι άνθρωπε?
Πόσο ήσουν χτες, πόσο θα είσαι αύριο?
Ποια ανθρώπινα σου απομείνανε?
Πόσα εξαργύρωσες στις επιφανειακές απολαύσεις?
Τα πόδια σου λυγίζουνε και κονταίνουνε
και μόνο τα χέρια μακραίνουνε και τα νύχια μεγαλώνουνε
με την ακόρεστη απληστία του αρπακτικού
και το φόβο του μερμηγκιού
που βρέθηκε στη σκιά,
κάτω από τη βαριά μπότα του δυνάστη

Τον πρόδωσες τον άνθρωπο άνθρωπε!!
Τον στράγγιξες σταγόνα τη σταγόνα απ’ την ουσία και το σκοπό
και φτάνει γοργά ο καιρός που αδύνατο θα μοιάζει
να ξεχωρίσει την αλήθεια και το ψέμα και γύρω του και μέσα του
Τον έστησες στον τοίχο και τον εκτέλεσες εν ψυχρώ!!
Αυτό που λαχταρούσε με πάθος να ζήσει μέσα στα στήθια σου δεν υπάρχει πια.
Η ανθρωποφαγία είναι τώρα το αγαπημένο σου άθλημα,
διαγωνίζεσαι με λύσσα με το διπλανό
και έπειτα μεθυσμένοι, πιασμένοι χέρι χέρι,
κατασπαράζετε μαζί τα παιδιά σας με χορό και με τραγούδι

Πόσο άνθρωπος είσαι άνθρωπε του σήμερα?
Πόσο χώρο πιάνουνε μέσα σου
η αλήθεια, η αγάπη, η λευτεριά,
η συγχώρεση, η συμπόνια, η ευγένεια,
πόσο βάρος?
Αλλοίμονο,
φύλλο και φτερό απόμεινες,
έτοιμος να σκορπιστείς στο πρώτο φύσημα τ’ ανέμου  

Γι’ αυτό δεν σου χαρίζομαι άλλο άμυαλε και άλλο δεν σε λυπάμαι,
μια καθαρή σου απάντηση μόνο απαιτώ
κι ύστερα θα σ’ αφήσω στον αιώνιο ύπνο σου,
Άνθρωπος ή όχι?
Πάρε επιτέλους την απόφαση!!