Skip to main content

Το Πολυτεχνείο Δεν Ζει

16 Νοέ 2022

Το Πολυτεχνείο Δεν Ζει, πάνε πολλά χρόνια που αποκοιμήθηκε και πια βρίσκεται στον ύπνο το βαθύ…
…κι εκεί στου ύπνου τα βαθιά, στην ώρα της ονείρωξης, λιγοστές φορές το χρόνο, το επισκέπτονται οι αφορμές και οι ανεκπλήρωτες μνήμες…

Δημοκρατία, Ελευθερία, Παιδεία, Ψωμί, Ισότητα, Δικαιοσύνη, Ανθρωπιά…

Κι όλα τούτα τα σουξεδιάρικα δεν έρχονται σαν καλοδεχούμενοι και καλοπροαίρετοι επισκέπτες, έρχονται σαν στοιχειωμένοι εφιάλτες, μπας και ταρακουνηθεί και ξυπνήσει η αψυχιά και η ατολμιά, μα…τίποτα…καμία απόκριση, μονάχα το βαρύ ροχαλητό αυτού που στέρεψε από όνειρα, αυτού που κολυμπάει μέσα στον ωκεανό των κενών ιδεών και συγκρούεται αναίμακτα κι ανώδυνα με το “κατεστημένο”, το κατεστημένο πούχει για προσκεφάλι…

Το Πολυτεχνείο Δεν Ζει, ξεπούλησε τις αξίες και τα οράματά του στα παζάρια, στις αγορές και στα κομματικά γραφεία. Ο αυθορμητισμός και το πάθος για ελευθερία “ωρίμασαν”, ενηλικιώθηκαν και οι αρετές του απορροφήθηκαν μέσα στις κοινωνικές συνθήκες των αλλεπάλληλων τεχνητών κρίσεων, στις αμοιβαίες παραχωρήσεις, στις ανόητες προσδοκίες και στις άθλιες πολιτικές υποσχέσεις των διεφθαρμένων σωτήρων.

Όταν για τα σημερινά νιάτα η επέτειος του Πολυτεχνείου είναι απλά άλλη μια μέρα καθισιό, άλλη μια μέρα χωρίς το πρήξιμο στο σχολείο κι άραγμα, σημαίνει ότι κάτι πήγε πάρα πολύ στραβά και γι’ αυτό βέβαια μόνο τα σημερινά νιάτα δεν ευθύνονται.
Αυτοί που ευθύνονται και έχασαν τελείως τον προσανατολισμό τους εξαργυρώνουν καθημερινά εκείνες τις αξίες με τα σύγχρονα, πολλά ή λίγα τους, προνόμια, τα ψιχουλάκια και την ησυχία τους ή τις βίλες και τα Καγιέν τους.
Κι ούτε που υποψιάζονται το έγκλημα που κάνουνε, με την αποδοχή και τη σιωπή τους, στην αθωότητα και στα νιάτα, το έγκλημα απέναντι σε κάθε τι γνήσιο που αγωνίζεται να αναπνεύσει.

Το Πολυτεχνείο Δεν Ζει, οι περισσότεροι από τους πρωτοπόρους του απολαμβάνουν σήμερα τα σύμβολα της ολοκληρωτικής τους υποτέλειας και την παραχώρηση στις αρχές και στους ειδικούς κάθε τους δικαιώματος που μπορεί να θυμίζει ατομικές ή κοινωνικές Ελευθερίες, Δίκαιο, Δημοκρατία, Ανθρωπιά, Πρόσβαση και Ισότητα.
Τα σύγχρονα σύμβολα που φανερώνουν την παθητική υποτέλειά τους απέναντι στο εξουσιαστικό σύστημα είναι

– οι “έξυπνες” συσκευές παρακολούθησης, που σχεδόν με εκστατικό οργασμό αποδέχονται και χρησιμοποιούν, στις οποίες έχουν παραχωρήσει κάθε τους ατομική πληροφορία, που γνωρίζουν τα πάντα για τις ζωές τους και τους υποδεικνύουν κάθε στιγμή τι να κάνουν, που να πάνε, τι να δούνε, τι να ακούσουνε, τι να φάνε, τι να αγοράσουνε και τι βρακί να φορέσουνε,

είναι η ψήφος, το “δικαίωμα” να ψηφίζουν και να εκλέγουν τους δυνάστες και τους τυράννους τους, οι οποίοι κουρελιάζουν τα συντάγματα, αδιαφορούν και περιφρονούν τη λαϊκή αγανάκτηση, τη δυστυχία και τον πόνο και απλά εφαρμόζουν πιστά τις εντολές των άνωθεν πλουτοκρατών, οι οποίες καμία απολύτως σχέση δεν έχουν με τη λαϊκή βούληση και τις προεκλογικές τους υποσχέσεις.
Και το μόνο που υπάρχει στις προδομένες και παραδομένες ψυχές των ψηφοφόρων, που επιμένουν να συμμετέχουν σ’ αυτό το στημένο και διεφθαρμένο παιχνίδι είναι η “αίσθηση της ελεύθερης επιλογής” και της συμμετοχής στα κοινά, πράγμα που κρατά ζωντανό στα μυαλά τους το μύθο της επανάστασης, της αλλαγής, του καλύτερου κόσμου και όλα αυτά τα σουξεδιάρικα…

είναι η επιμονή σε παρωχημένες και διχαστικές επινοήσεις του παρελθόντος

είναι η αποδοχή μπροστά σε κάθε παραλογισμό που επιβάλλεται σαν κανονικότητα, είναι η απουσία αντίδρασης στη βαρβαρότητα της κάθε εξουσίας

είναι η παραδοχή της ήττας σε μια μάχη που δεν έγινε ποτέ

Το Πολυτεχνείο Δεν Ζει πια, έζησε μονάχα μια στιγμή, μια σπάνια και μοναδική στιγμή, τη στιγμή του ξεσηκωμού, τη στιγμή που τα νιάτα πήραν αυθαίρετα και επιτακτικά το λόγο απ’ τους εμπόρους των εθνών…τότε μονάχα έζησε, σαν εκείνο το λουλούδι του σπάνιου κάκτου που ανθίζει και ζει μονάχα για μια μέρα.  

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *

ΔΕΙΤΕ ΕΠΙΣΗΣ