Ένας κόσμος…αλλού…

Οι πραγματικές και βιώσιμες λύσεις σε όλα σχεδόν τα προβλήματα της καθημερινότητάς μας, προβλήματα κυρίως κοινωνικής συνύπαρξης σ’ αυτό τον κόσμο, υπάρχουν εδώ και πολλά χρόνια.   
Το υψηλό επίπεδο των γνώσεων και των εντυπωσιακών μας δυνατοτήτων, μέσα από τις επιστήμες και την τεχνολογία, εφαρμόζεται και αποδεικνύεται  καθημερινά δίπλα μας, μπροστά στα μάτια μας, μόνο που μας παρουσιάζονται και μας προσφέρονται, επιλεκτικά, κάποιες συγκεκριμένες δυνατότητες, που έχουν να κάνουν με τις καθημερινές κατασκευασμένες καταναλωτικές και υλιστικές μας “ανάγκες” και συγκεκριμένες τεχνολογικές εφαρμογές όπως πχ έξυπνα τηλέφωνα, τηλεοράσεις, ψηφιακά gadgets κλπ  

Ο μόνος λόγος, που οι περισσότεροι άνθρωποι δεν γνωρίζουν ή δεν βλέπουν τις υπαρκτές λύσεις των προβλημάτων τους είναι γιατί η προσοχή και τα “ενδιαφέροντά” τους είναι στραμμένα αλλού…
…όπου αυτό το “αλλού” δεν είναι εκεί που αγαπούν, εκεί που γίνονται σοφότεροι ή εκεί που περνούν καλύτερα και είναι πιο ευτυχισμένοι…
Το “αλλού” είναι εκεί ακριβώς που ένας συγκεκριμένος παγκόσμιος “μηχανισμός” θέλει να είναι στραμμένη η προσοχή μας.
Είναι ένας κυριαρχικός και ελεγκτικός μηχανισμός των πάντων επάνω σε αυτό τον πλανήτη, ο οποίος εδώ και αιώνες λειτουργεί και συντηρείται από συγκεκριμένες πλουτοκρατικές οικογενειακές ελίτ κυρίως της Δύσης. Με την πάροδο των χρόνων αλλάζει τα πρόσωπα και εκσυγχρονίζει τις ελεγκτικές και κυριαρχικές του μεθόδους, διατηρώντας πάντα στην κατοχή και τη διάθεσή του όλους τους φυσικούς πόρους του πλανήτη και όλα τα απαραίτητα τεχνικά και επικοινωνιακά μέσα.
Επιστήμονες, πολιτικοί, επιχειρηματίες, τραπεζικοί, δικαστικοί και άλλοι πολύ υψηλά ιστάμενοι παράγοντες της παγκόσμιας κοινωνίας έχουν εξαγοραστεί ή εκβιαστεί, με διάφορες μεθόδους, ώστε να εξυπηρετούν τα σχέδια και τα συμφέροντα αυτής της ελίτ.
Ο κόσμος μας, κυριολεκτικά, τους ανήκει.

Ο μόνος λόγος που τα προβλήματά μας δεν λύνονται είναι γιατί το τέλος τους θα σήμαινε και το τέλος αυτής της παγκόσμιας δικτατορίας.
Ο εθισμός τους απέναντι στην ύλη και η θεοποίησή της αποτελούν μοναδικό λόγο ύπαρξης.
Τα πάντα είναι οικονομία γι’ αυτούς, νούμερα…είναι κερδίζω – χάνω, πουλώ – αγοράζω.
Η ζωή είναι η “πίστα”, το γήπεδο.
Και σ’ αυτό το παιχνίδι του ανταγωνισμού η ευτυχία δεν είναι καλό πράγμα.
Η αλήθεια δεν είναι καλό πράγμα.
Η αλληλεγγύη δεν είναι καλό πράγμα.
Η ενότητα δεν είναι καλό πράγμα.
Ένας κόσμος χωρίς σοβαρά προβλήματα και κρίσεις δεν είναι καλό πράγμα.
Το παιχνίδι έχει νόημα μόνο σε νοσηρές και αδιέξοδες κοινωνίες.

Σχεδόν όλα τα κράτη του κόσμου μας όπως και το οικονομικό, τραπεζικό, νομικό, εμπορικό και πολιτικό σύστημα κάθε μιας απ’ τις χώρες, δεν είναι παρά υποχείρια των ελιτίστικων συμφερόντων, ολοκληρωτικά εγκλωβισμένα στα δίχτυα τους.
Ο μηχανισμός αυτός για να συνεχίζει να υπάρχει, με τις δυνατότητες που διαθέτει, συντηρεί στον κόσμο μας τις συνεχείς συγκρούσεις συμφερόντων, τους πολέμους και τις κάθε είδους κρίσεις.

Ζούμε λοιπόν μέσα σε ένα εγκατεστημένο πυραμιδικό σύστημα, το οποίο όλοι συντηρούμε, αποδεχόμενοι τους όρους και τους κανόνες του, τους οποίους μάθαμε να θεωρούμε ως τους μόνους υπαρκτούς.
Μέσα σ’ αυτό γεννηθήκαμε, χειραγωγηθήκαμε, συμμορφωθήκαμε και διαμορφώσαμε αντιλήψεις από τις πλάνες και τα ψέματά του.
Είναι ένα απάνθρωπο και καταστροφικό μοντέλο που δεν παίρνει βελτιώσεις, ούτε διορθώσεις, αλλάζει μονάχα μορφές. Ο αναίτιος πόνος, οι ανισότητες, οι συγκρούσεις, η αδικία, η εκμετάλλευση, η βία και οι διαχωρισμοί είναι πάντα εδώ, πάντα δίπλα μας να συντηρούν και να συσσωρεύουν τα προβλήματά μας.

Η μόνη έξοδος από αυτό το σύστημα απαιτεί το ξύπνημα της σπάνιας νοημοσύνης, που όλοι διαθέτουμε αλλά βρίσκεται σε κατάσταση βαθιάς ύπνωσης και αποπροσανατολισμού, και την ολοκληρωτική αμφισβήτησή του, για να είμαστε στη συνέχεια σε θέση να αντιληφθούμε τις πραγματικές υφιστάμενες δυνατότητες – βιώσιμες λύσεις και να χτίσουμε ένα νέο κοινό πανανθρώπινο όραμα που θα οδηγεί τα βήματα και τις επιλογές μας.
Γιατί χωρίς κοινό όραμα και αληθινές αξίες είμαστε καταδικασμένοι να επαναλαμβάνουμε τα ίδια λάθη και να εισπράττουμε πόνο.
Το ξύπνημα της νοημοσύνης θα μας υπενθυμίσει ότι ανήκουμε στη φύση και η ολοκληρωτική αμφισβήτηση της στρεβλής και κατασκευασμένης πραγματικότητας θα προσφέρει δημιουργικό χώρο στα μυαλά μας.  

Δυστυχώς αυτά τα απαιτούμενα βήματα, ακόμα και σήμερα, στα μάτια των περισσότερων από μας φαντάζουν αδύνατα και ουτοπικά.
“Διαλέγουμε” πάντα τον εύκολο δρόμο της συνήθειας και του γνωστού ακόμα και όταν αυτός ο δρόμος είναι σπαρμένος με ανείπωτη δυστυχία και καταστροφή.
Θέλει αρετή και τόλμη η ελευθερία!!!
Και δεν την έχουμε…
Έτσι αναθέτουμε και παραδίδουμε τις ζωές μας και τις ζωές των παιδιών μας σε άλλους, στους πολιτικούς και στις αυτόκλητες αυθεντίες που υπηρετούν τον ίδιο μηχανισμό, αγωνιζόμενοι καθημερινά να επιβιώσουμε μέσα σ’ αυτή τη ζούγκλα και απλά να καταφέρουμε να γευτούμε όσες περισσότερες μικροαπολαύσεις μπορούμε, που σαν αντάλλαγμα των ζωών μας, μάς προσφέρονται…
…μέχρι όσο πάει…