Συγκλονιστικά Παράδοξο

Είναι συγκλονιστικό και παράδοξο,
ασύληπτο,
έπειτα από δύο παγκόσμιους πολέμους με εκατομμύρια αθώα θύματα
και ανυπολόγιστες καταστροφές,
έπειτα από απερίγραπτες γενοκτονίες και ολοκαυτώματα,
έπειτα από τόσο άδικο αίμα,
τόσες λαϊκές εξεγέρσεις και επαναστάσεις,
τόσο ολοκληρωτισμό,
έπειτα από τόσο ρατσισμό,
τόσες διακρίσεις
και τόση απάνθρωπη καθημερινή βία μέσα στις κοινωνίες μας,
οι απλοί άνθρωποι και οι εργαζόμενοι σε ολόκληρο τον κόσμο,
να μην είναι ακόμα σε θέση ν’ αντιληφθούν
τον άθλιο και βρώμικο ρόλο
που έχει παίξει σε όλα αυτά τα θλιβερά ιστορικά γεγονότα,
και συνεχίζει απτόητη,
η κρατική τρομοκρατία και η εξουσιαστική ασυδοσία
όλων των διεφθαρμένων κυβερνήσεων του κόσμου μας,
είναι συγκλονιστικό και παράδοξο
να τις εμπιστεύονται και να ελπίζουν ακόμα
ότι μέσα από τέτοιους διεφθαρμένους θεσμούς
που υπηρετούν την ύλη, τους διαχωρισμούς,
την κυριαρχία και την εκμετάλλευση,
μπορεί ποτέ να γίνει ο κόσμος μας καλύτερος και πιο δίκαιος για όλους.
Τι άλλο άραγε μπορεί να επιβεβαιώσει καλύτερα το ότι η κριτική σκέψη
έχει παραλύσει ολοκληρωτικά στον σύγχρονο αλλοτριωμένο και χειραγωγημένο άνθρωπο?
Τι άλλο άραγε μπορεί να επιβεβαιώσει καλύτερα ότι οι άνθρωποι πλέον
δεν βρίσκουν σε τι να πιστέψουν και σε τι να ελπίζουν
έχοντας συνδέσει απόλυτα τις ζωές τους με ένα αόριστο μέλλον,
χάνοντας και κατασπαταλώντας τις ζωές τους στο παρών,
τη μόνη πραγματική και υπαρκτή κατάσταση που διαθέτουν…
…κι εγώ, ίσως για πάντα θα αναρωτιέμαι πως γίνεται
και η καρδιά της ανθρωπότητας δεν σταμάτησε ολοκληρωτικά
με το τέλος του παγκόσμιου πολέμου,
πως συνέχισε τον στραπατσαρισμένο της ρυθμό
χωρίς να ρίξει μια αληθινή και βαθιά ανθρώπινη ματιά πίσω…

“Κάθε όπλο που κατασκευάζεται
κάθε πολεμικό πλοίο που καθελκύεται
κάθε πύραυλος που εκτοξεύεται
τελικά δεν είναι παρά
μια κλοπή από όσους πεινάνε και δεν τρέφονται
απ’ όσους κρυώνουν και δεν έχουν ρούχα”

Ντ. Αιζενχάουερ