Συλλογική αμνησία…

Πρέπει να παραδεχτώ ότι όλη μου η θλίψη και όλη μου η στεναχώρια σε τούτο το σύγχρονο ανθρωποσφαγείο, ξεχειλίζει ασυγκράτητη μονάχα για όλα εκείνα τα αγέννητα έμβρυα που για τόσο λίγο κολυμπούν ξέγνοιαστα μέσα στα ζεστά και φιλόξενα σωθικά μιας χειραγωγημένης μάνας.

Η γέννησή τους μου μοιάζει πιο πολύ με καταδίκη παρά με δώρο, αν σκεφτείς σε τι κόσμο τα φέρνουμε και τι ποιότητα ζωής τα περιμένει.
Από την πρώτη κιόλας μέρα που ανοίγουν τα αθώα ματάκια τους σε τούτη την ανθρωποφάρμα θα φορτωθούν όλες τις ενοχές, τις υποχρεώσεις, τις  παραδόσεις, τις συνήθειες και τις προσδοκίες των άλλων.

Αλλά τ’ αγαπάμε, είναι το μέλλον κι η ελπίδα μας, είναι το παν…
…γι αυτό, από την πρώτη κιόλας μέρα χρωστούν σε επίπεδο οικονομικό, συναισθηματικό, ψυχολογικό, φυλετικό, εθνικό, εκπαιδευτικό, θρησκευτικό και πολιτικό…μα πάνω απ όλα είναι αναγκασμένα να γίνουν γνήσια αντίγραφα, καλά και υπάκουα γρανάζια της σκουριασμένης ανθρωπομηχανής που ξέρει μονάχα να επεξεργάζεται την ύλη και να εμπορεύεται τα παράγωγά της.
Πρώτα τα βάζουμε στα καλούπια μας, τους καθορίζουμε πλαίσια και “ηθικούς” περιορισμούς και μετά τα συμβουλεύουμε να ονειρεύονται και ν’ αγωνίζονται για την ελευθερία τους.

Κανείς δεν νοιάζεται αληθινά για ότι πολύτιμο φέρνουν με τον ερχομό τους σ αυτό τον κόσμο, για όσα λαχταρά η ψυχή τους, για όσα προορίζονται ν’ αγαπήσουν…
Εγκληματούμε και πορνογραφούμε μπροστά σ’ αυτά τα παιδικά μάτια χωρίς καμία ντροπή, χωρίς καμία ευθύνη. Αντίθετα, νοιώθουμε και περηφάνια, ότι κάνουμε σπουδαία πράγματα γι’ αυτά, ότι τους προσφέρουμε αξίες και δυνατότητες…φραγκοδίφραγκα και κεραμίδια στην καλύτερη.

Συλλογιζόμενος όλες αυτές τις ευνουχιστικές και εγκληματικές συμπεριφορές του παλιού κόσμου, απέναντι στις νέες, πιο αθώες και πιο αγνές μορφές ανθρώπινης ζωής, δεν μου μένει η παραμικρή στεναχώρια και κανένας οίκτος για όλα εκείνα τ’ ανθρωπάκια που αναζητούν με κάθε τρόπο μια βολική μονάχα γωνιά σε τούτη τη χωματερή, που θέλουν μονάχα να κάνουνε τη δουλίτσα τους για να έχουν λίγα ή πολλά προνόμια σε βάρος άλλων, που θέλουν να τη βγάζουν καθαρή, που θέλουνε μονάχα την ησυχία τους μέσα σε μια καθωσπρέπει φυλακή για να θάψουν όλα τους τ αγέννητα όνειρα.

Δεν έχω κανένα οίκτο για κείνα τ ανθρωπάκια που επιλέγουν την άγνοια, την υποκρισία και το μικροκοσμικό τους βάλτο για να σαπίσουν με την ησυχία τους, που αναζητούν κάθε λογής μικροαπολαύσεις και εκλεπτυσμένες διαφυγές…
Καρκινάκια μπορούν να είναι μόνο, καρκινάκια που νοιάζονται μονάχα για το παχύσαρκο τομάρι τους, που αγωνιούν μονάχα για τις κατασκευασμένες τους εικόνες, σαν ψυχοπαθείς εικονολάτρες…

Αγιάτρευτα περιφερόμενα ζόμπι, που μόνο θόρυβο κάνουν, φέρνουν γεμάτα περηφάνια και προσδοκίες νέα αθώα παιδάκια στο βρωμερό αχούρι τους…και δεν έχει καμία σημασία αν το αχούρι τους είναι παλάτι ή παράγκα, αχούρι είναι ο κοιμισμένος νους τους και κείνα τα παιδάκια, είτε του παλατιού είτε της παράγκας, ελάχιστες πιθανότητες θα έχουν να αξιωθούν να γίνουν αληθινοί και γνήσιοι πολιτισμένοι άνθρωποι, να δραπετεύσουν απ’ τους κανόνες και τους νόμους της ανθρωποφάρμας, να τιμήσουνε τη ράτσα κατά πως της πρέπει.

Είναι φανερό ότι πάσχουμε από βαθιά συλλογική αμνησία, που με περηφάνια μεταλαμπαδεύουμε στα αθώα μας παιδιά, πάσχουμε από έλλειψη κοινού αφηγήματος και γι αυτό κατασκευάζουμε ασταμάτητα ατομικές εστίες φωτιάς και πολέμων.
Συνεχίζουμε να φέρνουμε παιδιά σ αυτό το χάος, χωρίς να σκεφτόμαστε ούτε μια στιγμή να βάλουμε πρώτα μια τάξη στο σπιτικό μας, να δούμε που βρισκόμαστε, που πάμε, τι είδους κόσμο τους αφήνουμε, τι μέλλον,
καταδικάζοντάς τα σε μια σκληρή και αβάσταχτη φυλακή, τη φυλακή του δικού μας ανόητου νου.

Κι είναι όλες οι μνήμες εδώ μπροστά μας, όλα τα λάθη του παρελθόντος και όλες οι απαντήσεις είναι μπροστά μας, αρκεί να πετάξουμε τους παραμορφωτικούς καθρέφτες και τις άχρηστες προσκολλήσεις,  αρκεί να ξαναθυμηθούμε τις αξίες και την ανθρωπιά μας.

Μα πολύ φοβάμαι πως τίποτα δεν είναι αρκετό για τον ανόητο νου…