Ζωή εικονική

Κι αφού ο κόσμος ξεχείλισε απ’ το ψέμα των ανόητων
βρεθήκαμε σε μια πραγματικότητα εικονική
και εύπλαστη σαν πλαστελίνη στα χέρια των επιτήδειων,
γεμάτη από ψεύτικες εικόνες και ψεύτικα αισθήματα
για συμμορφωμένους και απαίδευτους χρήστες

κι αφού την εξυπνάδα την αντικατέστησε η μηχανική συνήθεια
φτιάξαμε μια τεράστια ποικιλία από έξυπνες συσκευές,
συσκευές που έγιναν βιολογική μας προέκταση,  
που τους παραδώσαμε τις άχαρες ζωές μας
μπας και αποκτήσουν λίγο χρώμα
και λίγη παροδική υλική απόλαυση

κι αφού δεν το μπορέσαμε ποτέ να ξυπνήσουμε τη δική μας νοημοσύνη,
κουτοί εμείς κι ανόητοι, φτιάξαμε νοημοσύνη τεχνητή,
κι αφήσαμε τα ηλιοβασιλέματα να περιμένουν
τους όρκους από τα ερωτευμένα τα ζευγάρια,
και τις θάλασσες να καρτερούν να αγκαλιάσουν τα γυμνά κορμιά μας
και τα βουνά να αναπολούν τις απογεματινές μας βόλτες με φίλους,
και τ’ αστέρια της νύχτας ν’ αναζητούν το βλέμμα του ονειροπόλου ποιητή

άχρηστες κι ασύμβατες πια στέκουν οι αισθήσεις στην εικονική ζωή,
τώρα που πετύχαμε τη σύνδεση με τις μηχανές και την αποκοπή από κάθε τι φυσικό
τώρα που όλα συμβαίνουν μέσα σε τέσσερις τοίχους,
μέσα σε μια καρδιά που αποσυνδέθηκε
σ’ ένα νου που αποκόπηκε,
σε μια σκιά που περιπλανιέται άσκοπα
και έχει μονάχα να περιμένει ένα θάνατο βιολογικό…